ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ

Τόσο μου ομόρφυνες την δυστυχία-που ξέρω:
Μόνο σε Σένα θα τα πω παλιά θαλασσινή Σελήνη μου.
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ΄ άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα 'πιστεψε με' και τα 'μη'
Μια στον αέρα, μια στη μουσική
Τα δύο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσάχι στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από τους καταρράχτες
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιάν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισό να περνάς στο νερό
Και μισό να σε κλαίω μες στον Παράδεισο
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και,
Μ' ακούς;
Της Αγάπης
Μια για πάντα το κόψανε
Και δε γίνεται ν' ανθήσει αλλιώς
, Μ' ακούς;
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι,
Μ' ακούς;
Δεν υπάρχει το χώμα
Δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε ο ίδιος,
Μ' ακούς;
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε
Σ' άλλους καιρούς...
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,
Μ' ακούς;
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς,
Μ΄ ακούς; Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης,
Μ΄ ακούς;
Aνεβάσαμε ολόκληρο νησί,
Μ΄ ακούς;
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, πoιος φωνάζει -ακούς;
Είμαι εγώ που φωνάζω κι ειμ΄ εγώ που κλαίω,
Μ΄ ακούς;
Σ΄ αγαπάω,
Σ΄ αγαπάω,
Μ΄ ακούς.


ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ